بازشناسی سازمان همکاری شانگهای بر بنیانِ نسل سوم نظریه منطقه‌گرایی
محورهای موضوعی : اقدامات و سیاست‌های سازمان‌ها
محسن خلیلی
1
(دانشکده علوم اداری و اقتصادی دانشگاه فردوسی مشهد)
معصومه زارعی‌هدک
2
(دانشگاه خوارزمی تهران )
کلید واژه: سازمان همکاری شانگهای, منطقه‌گرایی, همگرایی, نسل سوم منطقه‌گرایی,
چکیده مقاله :
سازمان همکاري شانگهاي ازجمله سازمان‌هاي منطقه‌اي است که با هدف اعتمادسازي بين کشورهاي عضو و مبارزه با تروريسم، افراط‌گرايي مذهبي و جدايي‌طلبي و به‌منظور مقابله با هژموني يک‌جانبه‌گرايانه آمريکا در نظام بين‌الملل، با عضويت کشورهاي چين، روسيه، کشورهاي آسياي مرکزي (به‌استثناي ترکمنستان) و عضويت ناظر ايران، هند، پاکستان و مغولستان تشکيل شده است. سازمان همکاري شانگهاي بخشي از فرايند همگرايي در آسيا است، ولی به‌نظر مي‌رسد در فضايي متفاوت از منطقه‌گرايي در آسيا شکل گرفته است. منطقه‌گرايي در آسيا در قالب سه نسل منطقه‌گرايي هژمونيک، منطقه‌گرايي مستقل و منطقه‌گرایی نوين، قابل توضيح است. نگارندگان کوشش می‌کنند سازمان همکاری شانگهای را از منظر نسل سوم منطقه‌گرایی، بازتفسیر نمایند.
Shanghai Cooperation Organization (SCO) is a regional organization established to build confidence among member states; fight terrorism, religious extremism and separatism; and to counteract the United States unilateralism in international system. China, Russia, and Central Asian countries (except Turkmenistan) are its members with Iran, India, Pakistan and Mongolia being observers. Shanghai Cooperation Organization is part of convergence process in Asia, but it was established under conditions different from regionalism in Asia. Regionalism in Asia can be explained within three generations of theories, including hegemonic regionalism, independent regionalism, and modern regionalism. This paper redefines SCO according to third-generation theories of regionalism.