جایگاه دینداری در تغییرات امید اجتماعی شهروندان تهرانی
الموضوعات : Research on Iranian social issues
رها طالبی اردکانی
1
,
بیژن زارع
2
,
رضا صفری شالی
3
,
علیرضا کریمی
4
1 - دانشجوی دکتری سیاستگذاری فرهنگی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2 - استاد گروه جامعه¬شناسی دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
3 - دانشیار گروه جامعه شناسی دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
4 - دانشیار گروه جامعه شناسی دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: امید اجتماعی, دینداری, عاملیت, گراندد تئوری, شهر تهران. ,
ملخص المقالة :
امید در گفتمان سیاستگذاری کشور، هرچند به عنوان مسئله‌ای اجتماعی با ابعاد وسیع مطرح نشده، مسئلۀ بخش گستردهای از مردم و سیاستگذاران کشور بوده و هست. هدف از پژوهش حاضر، مطالعه جامعه‌شناختی از تفسیر امید اجتماعی در میان شهروندان شهر تهران است. در روش‌شناسی پژوهش حاضر از راهبرد نظریۀ زمینهای بهره برده شده است. برای نیل به این هدف با پنجاه شهروند تهرانی، از روش نمونهگیری هدفمند و نظری استفاده شده است. فرایند انجام مصاحبه‌ها تا مرحله اشباع نظری ادامه یافت. تحلیل دادهها از طریق نظام کدگذاری باز، محوری و گزینشی صورت گرفت و در نهایت مقولۀ هسته استخراج شد. در فرایند کدگذاری باز، 33 کد محوری، 9 مقوله اصلی و 1 مقوله هسته از نظام کدگذاری دادهها استخراج شد. نتایج این پژوهش روایتگر معنای چندبعدی دینداری در احیای امید است. به نظر می‌رسد که شهروندان تهرانی با امید به تکیهگاهی نامتناهی، تحمل سختی و مشقتها را معنادار کرده و برای دینداری در حوزۀ احیای امید، عاملیتی چندبعدی و مثبت قائل هستند. همچنین دین از طریق ایجاد همبستگی و انسجام به نوعی وجه اجتماعی امید را تقویت کرده، در نهایت به صورت آشکار و پنهان به کاهش آسیبهای اجتماعی کمک می‌کند.