واكاوي و ارزيابي مفهوم سعادت از ديدگاه خواجه نصیرالدین طوسي
محورهای موضوعی : اخلاق و تربیت اسلامیحسن حسینی 1 , رضا اكبري 2 , علی اله بداشتی 3
1 - دانشگاه قم
2 - دانشگاه امام صادق
3 - دانشگاه قم
کلید واژه: سعادت, فضيلت, اخلاق ناصري, فلسفهاخلاق, خواجه نصیرالدین طوسي,
چکیده مقاله :
مفهوم «سعادت»، يكى از مفاهيم برجسته اخلاقي در دستگاه فلسفهاخلاق خواجه نصیرالدین طوسی است. او همانند بیشتر فلاسفه و حكماي قديم، اخلاق كامل را مبتني بر ره‌يافتي بيروني و آفاقي يا همان عقل‌گرايي و تعقل‌ورزي مي‌داند. بر اين اساس عقل تنها راهنماي سعادت انسان است،پس انسان بايد بدون چون‌وچرا حكم عقل را پيشه خود سازد، به‌گونه‌ای كه دارنده حكمت عملي بايد نسبت به فضايل و رذايل آگاهي داشته باشد وهرچه را که عقل زشت و ناپسند مي‌داند، واگذارد و هرچه را كه عقل نيك مي‌يابد، انجام دهد. او سعادت را همچون ارسطو عين كمال مي‌داند اما براي آن دو مرتبه قائل است، نازلترين آن مربوط به حيات مادى و والا‌ترين آن عمدتاً مربوط به حيات اخروي است كه آن‌را سعادت تام مىنامد. بدين‌ترتيب در انديشه او غالباً در دنيا سعادت تام حاصل نمىشود و براي اثبات اين نگرش از مؤلفه‌های گوناگوني بهره مي‌جويد.
Happiness, from the viewpoint of Tusi is inseparable from the perfection. And has different levels. The lowest level In the case of material life of man. And is obtained the highest form level it with the liberation of the body of and the senses. Which is often related to the futurity. And it knoweth total happiness. So often in this world is not acquired.