بررسی انسان‌گرایی شاعران معاصر از دیدگاه معرفت‌شناسی
محورهای موضوعی : Islamic theology
1 - دانشگاه آزاد اسلامی اراک
کلید واژه: نقد ادبی, انسان‌گرایی, تجددگرایی, معرفت‌شناسی شاعران, شعر معاصر,
چکیده مقاله :
مقاله حاضر به نقد معرفت‌شناختی انسان‌گرایی شاعران معاصر، از دوره مشروطه تا انقلاب اسلامی، پرداخته است و با نگاهی آسیب‌شناختی تبیین کرده است که از دوره مشروطه که سرآغاز جریان تجددگرایی و متعاقب آن ورود اندیشه‌های فلسفی غربی بوده تا پایان دوره مورد بررسی، انسان‌گرایی اغلب برکنار از محوریت دین و بی‌توجه به واقعیت‌های ساختار اجتماعی سیاسی جامعه ایرانی، توأم با برداشت‌های فردی حزب‌گرایانه و غرب‌گرایانه بوده است. اصرار بر انتقال این‌گونه از ادبیات و فرهنگ، بدون توجه به زیرساخت‌های فرهنگی ادبی مبدأ و مقصد نیز خطایی بوده است که شاعران متجدد، اغلب مرتکب شده‌اند. در ادامه تأکید شده است که بسیاری از شاعران، ادای بینش‌های اومانیستی را در شعر معاصر در آورده‌اند. از سوی دیگر، میان شاعر مدعی انسان‌گرایی با شعرش و مخاطبش، به علت عدم صمیمیت و عدم تجربه عینی و همین‌طور کلی‌گویی و کلی‌بافی، هم‌سویی و هم‌رایی مشاهده نمی‌شود و وجهی تصنعی در این میان حاکم است. این شرایط بیش از هر چیز به علت نگرش لوکس‌گرایانه و تقلیدی شاعران به این مقوله از شعر پدید آمده است.
This research aims to take an epistemological outlook towards humanism in modern poetry, from Persian constitutional revolution up until the Islamic revolution in Iran. By taking a pathological stance, the survey shows how from the constitutional period in Iran, which is the commencement to modernism and accordingly to the flow of western philosophical thoughts, humanism has always been combined with personal partisan and westernized conceptions, and on the other hand always inattentive to religion and the realities of the sociopolitical structures of Iranian society. Insistence on the transference of such a culture and literature, without paying attention to the cultural and literary infrastructures of the country of the origin, has been the problem in works of modern poets. Another concept that this paper insists on is that many poets have only tried to imitate the humanist thoughts in modernist poetry. On the other hand, because of the lack of intimacy, absence of visual experience and also generalization, there is no real alignment to be found between the alleged modernist poet’s poetry and its audience. This is more than anything because of the luxurious and imitative outlook that poets have towards this specific type of poetry.