واكاوي تبلور نظرية اسفار اربعه در معماري ميدان نقش‌جهان اصفهان
محورهای موضوعی :احمدعلي نامداريان 1 , سمیه خانی 2 , پریسا هاشم پور 3
1 - دانش آموخته دکتری شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
2 - دانشجوی دکتری معماری اسلامی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، تبریز، ایران
3 - دانشیار دانشگاه هنر اسلامی تبریز، تبریز، ایران
کلید واژه: ميدان نقش جهان, اسفار اربعه, عرفان, ملاصدرا, حكومت صفوي,
چکیده مقاله :
تاكنون تحقيقات زيادي پيرامون ميدان نقش‌جهان انجام شده است اما پرداختن به چرايي و چگونگي شكلگيري آن، جاي كار فراواني دارد؛ اينكه چرا ابعاد ميدان نقش جهان، به اندازه‌هاي كنوني است؟ چرا چيدمان عناصر ميدان به اين صورت است؟ فلسفة استفاده از رنگها و طرحهاي متفاوت در گوشه‌هاي مختلف ميدان چيست؟ و سؤالات بسياري كه نياز به بحث و تحقيق دارد. اين مقاله به روش توصيفي ـ‌‌‌تحليلي و تاريخي‌ـ تفسيري تلاش ميكند به انديشه‌ها و انگيزه‌هاي طراحي معماري و ساخت ميدان نقش‌جهان بپردازد و در اين راه، با مطالعة كتابخانه‌يي و اسنادي، به گردآوري اطلاعات و تحليل آنها پرداخته است. يافته‌ها نشان ميدهد، ميدان نقش‌جهان، علاوه بر دولتخانة صفوي، در قالب يك بيانية اعتقادي ـ سياسي است كه انديشه‌هاي عرفاني‌‌ـ شيعي را كه قرنها در ضمير ناخودآگاه ايرانيان نهفته بوده، نشان ميدهد. اين ميدان، تمثيلي است از شب معراج پيامبراكرم(ص) و با تداعي منزلگاههاي مختلفِ اسفار اربعه، سير و سلوك عرفاني را براي سالكان متجسم ميكند. از زمان ابن‌عربي به بعد و بالاخص در انديشه‌هاي ملاصدرا، چهار منزلگاه براي اين سفر عرفاني بيان شده كه «اسفار اربعه» ناميده ميشود. يافته‌هاي تحقيق نشان از تناظر اين چهار سفر با چهار عنصر اصلي ميدان دارد. اين سير و سلوك، تمثيل و تجسمي است از سفر پيامبر در شب معراج كه از مكه به بيت‌المقدس مشرف شدند و سپس به آسمانها رفت. محيط 1300 متري ميدان نقش جهان تمثيلي است از مسافت 1300 كيلومتري مكه تا بيت‌المقدس. نقش و نگارهاي بازار قيصريه نماد زندگي روزانه و حيات دنيوي است. مسجد شيخ لطف‌الله حياط و شبستان ندارد و سالك با حضور در زير گنبد، تنها مظاهر حق تعالي را ميبيند. مسجد جامع عباسي نماد منزلگاه «جمع» در سلوك عرفاني است. سفر دوم با سير در مقام خفيّ و اَخفي طي ميشود و سالك از اين مقام فاني ميگردد. مرحلة سوم از سلوك كه نوعي شريعت در بطن خود دارد نيز تأييد انديشة ولايت است. در انتهاي سفر، دوباره به سردر قيصريه باز ميگردد. اما اين يك دور و تسلسل باطل نيست بلكه سالك با تجربة مراحل گذشته، به خويشتن خويش بازگشته است.
Several studies have been conducted on Naqsh-e Jahān Square so far. However, there is still much to explore regarding the reasons behind its construction and development. Some of the many questions that require further research target the present sizes of its dimensions, the setting of its elements, and the philosophy of using different colors and designs in the various corners of this square. Following two descriptive-analytic and historical-interpretive methods, this study investigated the thoughts and motives behind the architectural design and construction of Naqsh-e Jahān Square. The required data for this study was collected and analyzed through library and content analysis methods. The findings of the study indicate that, in addition to being the Safavid House of Government, this square functioned as a religious-political statement presenting the gnostic-Shi‘ite thoughts which had been hidden in Iranians’ unconscious mind. This square allegorizes the Holy Prophet’s night of ascension and visualizes gnostic wayfaring for wayfarers through reminding them of the different stations of the four-fold journeys. Since the time of Ibn ‘Arabī onwards and, particularly, in Mullā Ṣadrā’s philosophy, four stations have been referred to for this mystic journey called the four-fold journeys. The findings of this study show the correspondence between these four journeys with the four main elements of the square. The four journeys represent an allegory and visualization of the Holy Prophet’s journey on the night of ascension, when he travelled from Mecca to Jerusalem and then to heaven. The 1300-m2 circumference of Naqsh-e Jahān Square allegorizes the 1300 km distance between Mecca and Jerusalem. The designs of Qeysarriyah Bazar symbolize the different aspects of daily and worldly life. Sheikh Lotfollah Mosque has no courtyard and bed chamber, and the wayfarer only witnesses the manifestations of Almighty Truth by standing under the dome of the mosque. The Abbasi jām‘ Mosque is the symbol of the station of “jam‘ (reunion)” in gnostic journey. The second journey begins with traveling at the khafi (secret) and akhfi (most secret) levels, at which the wayfarer is mortalized. The third stage of wayfaring, which embodies a kind of shari‘at, is a confirmation of the idea of guardianship. At the end of the journey, the wayfarer returns to the threshold of Qeysarriyah again. However, this is not a vicious circle because the wayfarer returns to his true self through experiencing the previous stages.