نقش سرمایه فکری و فرهنگ سازمان یادگیرنده بر ظرفیت یادگیری سازمانی و دانش‌آفرینی کارکنان درمانی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد
محورهای موضوعی :ابوالفضل قاسم‌زاده علیشاهی 1 , مهدی کاتب 2 , زهرا حیدری زاده 3
1 - دانشگاه شهیدمدنی آذربایجان
2 -
3 -
کلید واژه: ظرفیت یادگیری سازمانی دانش‌آفرینی سرمایه فکری فرهنگ سازمان یادگیرنده,
چکیده مقاله :
بیمارستان‌ها یکی از پرتعامل‌ترین سازمان‌ها هستند. تعاملاتی که می‌تواند موجب یادگیری و دانش‌آفرینی نیروی انسانی آن گردد به شرطی که فرهنگ این محیط به سمت سازمان یادگیرنده سمت و سو یابد. هدف این مقاله بررسی نقش سرمایه فکری بر ظرفیت یادگیری سازمانی و دانش‌آفرینی با در نظر گرفتن نقش میانجی فرهنگ سازمان یادگیرنده در سازمان‌های درمانی است. پژوهش حاضر از نظر روش‌شناسی، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان درمانی بیمارستان امام رضا (ع) شهر مشهد شامل 800 نفر می‌باشد. در این پژوهش از نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای نسبتی استفاده شد که بر اساس بخش‌ها و نسبت‌ها تعداد نمونه هر یک از بخش‌ها معین شد. حجم نمونه با توجه به جامعه آماری و با استفاده از فرمول کوکران 200 نفر در نظر گرفته شد. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌های استاندارد سرمایه فکری بنتیس (2004)، فرهنگ سازمان یادگیرنده یانگ و همکاران (2004)، پرسشنامه داﻧﺶآفرینی ﭼﻮي و ﻟﻲ (2002) و ظرفیت یادگیری سازمانی چیوا (2007) استفاده شد. همچنین، به منظور بررسی روابط متغیرها در الگوی مفهومی مدل معادلات ساختاری مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌های پژوهش حاکی از بالاترین سطح همبستگی (77/0) میان سرمایه فکری با یادگیری سازمانی و کمترین سطح همبستگی (56/0) میان سرمایه فکری و فرهنگ سازمان یادگیرنده می‌باشد. همچنین نقش میانجی فرهنگ سازمان یادگیرنده در این پژوهش مورد تأیید قرار گرفت. سرمایه فکری و فرهنگ سازمان یادگیرنده با فرایندهای دانش‌آفرینی و ارتقای ظرفیت یادگیری سازمانی رابطه داشته و می‌توانند نقش تبیین کننده‌ای را ایفا کنند
The hospitals are the most interactive organizations. Their interactions can lead to learn and knowledge-creation of human resources if so the direction of its culture is to the learning organization direction. The purpose of this paper is to examine the role of intellectual capital on organizational learning capacity and knowledge-creation in health organizations. In this regard, addressing the mediator of the learning organization is a priority. The methodology of this research was descriptive– correlative method–; and the statistical population was included of the medical staff. A sample of 200 employees from 800 personal of statistical universe, using Cochran formula, was used. To collect the data, Standard questionnaires– their validity and reliability approved in the earlier internal and external researches- were used, such as intellectual capital of Bontise (2004), learning organization culture of Yang (2004), Knowledge Creation of Choi and Lee (2002) and organizational learning capacity of Chiva (2007). In order to evaluate the relationship between latent variables measured in the conceptual model, structural equation modeling techniques were used. The findings showed the highest level of correlation was between intellectual capital and organizational learning capacity (.77) and the lowest level of correlation between intellectual capital and learning organization culture (.56). As well as, the role of mediator of learning organization culture in this study was approved