تحول امنیت محیط‌زیست در حقوق بین‌الملل پس از جنگ سرد
محورهای موضوعی : اقدامات و سیاست‌های سازمانهاسیدعبدالعلی قوام 1 , سیده معصومه مصطفوی 2
1 - دانشگاه شهید بهشتی
2 -
کلید واژه: امنیت محیط‌زیست حقوق بین‌الملل مسئولیت بین‌المللی مجامع بین‌المللی,
چکیده مقاله :
امروزه محیط‌زیست به‌عنوان بستر بالندگی بشر، از مهم‌ترین دغدغه‌های جامعه بین‌المللی است و به‌تدریج در مسائل امنیتی ارزش فزاینده یافته است. حقوق بين‌الملل محيط‌زيست يكي از شاخه‌هاي نوظهور در نظام حقوق بين‌الملل است که بر پایه حقوق نرم بنا شده است؛ یعنی حقوقی که بر بیانیه‌ها، اعلامیه‌ها، اصول اجرایی و غيره مبتنی گردیده و ضمانت اجرای حقوقی محکمی ندارد. در این مقاله به بررسی تعهدات کشورهاي متعاهد و همچنین نظام چند‌جانبه دسترسی و تسهیم منافع و ارزیابی مطروحه در آن در پرتو تحولات نظام حقوقی بین‌المللی کشاورزی و محیط‌زیست پرداخته شده است. در این راستا، مهم‌ترین قراردادها و نشست‌های مجامع بین‌المللی در ارتباط با امنیت محیط‌زیست پس از جنگ سرد از‌جمله کنوانسیون تنوع زیستی (ریو 1992)، پروتکل ایمنی زیستی (نایروبی 2000)، کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب‌و‌هوا (نیویورک 1992) و کنوانسیون استکهلم درخصوص آلاینده‌های آلی و پایدار (استکهلم 2001) مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. نتایج حاصله نشان می‌دهد که باوجود توسعه چشمگیر حقوق بین‌الملل در زمینه حمایت و حفاظت از محیط‌زیست در دهه‌های اخیر، هنوز هم جبران خسارات محیط‌زیست از خلأهای عمده پیش روی حقوق بین‌الملل محیط‌زیست است.
Today, environment as a bedrock for human prosperity, is considered one of the most important concerns for the international society and gradually has gained importance in the framework of security issues. Environmental international law is one of the emerging branches of international law system which has been built upon soft law, that is a kind of law created based on declarations, manifestations, executive principles, etc, which lacks any firm legal sanctions. This article studies the commitments of contracting states sharing in light of changer in agricultural and environmental international law system along these lines, the most important agreements and international conferences regarding environmental security in the post-cold war era, including convention on Biological Diversity (Rio 1992), Protocol on Biological Security (Nairobi 2000s), the United Nations Framework Convention on Climate Change (New York 1992) and Stockholm Convention on Persistent Organic Pollutants (Stockholm 2001) have been examined. The findings show that in spite of the spectacular development of international law regarding the protection of environment in recent decades, the environmental damage’s compensation international law