جستجوی مفهوم امامت در حدود وسطای ادله قاعده لطف
محورهای موضوعی : کلام اسلامیاصغر غلامی 1 , علینقی خدایاری 2
1 - پردیس فارابی دانشگاه تهران
2 - جامعه المصطفی العالمیه
کلید واژه: امامت, مفهوم شناسی امامت, افتراض طاعت, هدایت, لطف,
چکیده مقاله :
امامت یکی از آموزه‌های بنیادین اسلام به شمار می‌رود و شناخت آن مبتنی بر تحلیل و تبیین صحیح مفهوم آن است. در مقاله پیش رو با رویکرد کلامی به مفهوم شناسی امامت سعی شده مفهوم این آموزه دینی از منظر متکلمان شیعه بررسی شود. متکلمان شیعه عموماً در مباحث کلامی مربوط به امامت به طور مستقل به مفهوم شناسی امامت نپرداخته وتنها تعریفی مشابه با تعریف سنیان از آن ارائه داده‌اند. به این معنا که تقریبا همه متکلمان شیعه پس از تعریف امامت به «ریاست عامه در امور دین و دنیا» بلا فاصله، با استناد به قاعده لطف، به اثبات وجوب نصب امام بر خداوند پرداخته اند. نگارنده پس از بررسی تعاریف متکلمان از امامت به جستجوی مفهوم آن در حدود وسطای ادله قاعده لطف پرداخته و نتیجه می گیرد که از نظر متکلمان شیعه امامت مقام افتراض طاعت است که برای تربیت و قرار گرفتن بندگان در مسیر عبودیت و کمال برای برخی بندگان برگزیده الهی جعل می‌شود
Leadership is one of the fundamental teachings of Islam is and its recognition is based on analyzing and clarifying its meaning. In the present paper a theological approach to the concept of Imamate tried to theologians of the Shiite religious doctrine from the perspective of the review. Shiite theologians generally theological issues related to the concept of the Imamate of Imam independently pay only the same definition by defining Sunnis have offered it. This means that almost all Shia theologians After defining leadership as "head of public affairs, religion and the world" immediately, citing the principle of grace, the Lord, have to prove the necessity of the Imam. is counterfeit