پتروگرافی و ژئوشیمی سنگهای آذرین و کانی زایی آنتیموان در لخشک، شمال غرب زاهدان، جنوب شرق ایران
الموضوعات :حلیمه مجددی 1 , مجمد بومری 2 , حبیب بیابانگرد 3
1 - دانشکده علوم، دانشگاه سیستان و بلوچستان
2 - دانشکده علوم، دانشگاه سیستان و بلوچستان
3 - دانشکده علوم، دانشگاه سیستان و بلوچستان
الکلمات المفتاحية: زون جوش‌خورده سیستان, سنگهای آذرین نفوذی و نیمهنفوذی, کانیزایی آنتیموان ,
ملخص المقالة :
اندیس آنتیموان لخشک در شمال غرب زاهدان و در پهنهی جوش خورده سیستان واقع شده است. واحدهای سنگی منطقه شامل فلیش‌های دگرگونه (گارنت شیست، اکتینولیت شیست، فیلیت و میلونیت)، توده گرانیتوئیدی لخشک، دایک‌های بازیک و اسیدی، رگه‌های سیلیسی بدون کانیزایی و دارای کانیزایی می‌باشد. براساس مطالعات ژئوشیمی، سنگهای آذرین لخشک کالک آلکالن، کالک آلکالن پتاسیم بالا و شوشونیتی و متاآلومینوس و متعلق به جایگاههای کمان ولکانیکی، هم‌زمان با برخورد و پس از برخورد می‌باشند. غنی‌شدگی LREE و LILE نسبت به HREE و HFSE از ویژگی‌های سنگهای آذرین مورد مطالعه است. غنی‌شدگی Pb و تهی شدگی Y، Nb،Zr بیشتر با مذاب‌های به وجود آمده از پوسته زیرین سازگار است. کانی زایی آنتیموان در لخشک بیشتر به‌صورت رگه‌های کوارتز-استیبنیت در سنگهای فلیش‌گونه دیده می‌شود و همراه با دگرسانی‌های سیلیسی، آرژیلیک و فیلیک است.