تحلیل سینمای معنویتگرا در پرتو روایت ملاصدرا از جهان معنا
الموضوعات : مطالعات حوزه فلسفه و حکمت اسلامیرضا مصداقی بهاری 1 , عبدالله صلواتی 2 , تاجبخش فناییان 3 , علیرضا دارابی 4
1 - دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - دانشیار گروه الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران
3 - دانشیار گروه هنرهای نمایشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
4 - استادیار گروه فلسفه، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: جهان معنا, سینما, معنویتگرا, حکمت متعالیه, ملاصدرا,
ملخص المقالة :
در طول تاریخ، هنر وسیلهیی بوده است برای شرح پرسشهای بشری و معبری برای طرح مباحث فلسفی؛ بنابرین مکاتب بیشماری هنر را دستمایۀ کشف اسرار هستی قرار دادهاند تا عطش عقل معرفتجوی بشر را دربارۀ چگونگی نمایش جلوه‌های هستی سامان بخشند. اما امروزه هنری پا به عرصة عالم گذاشته که ضمن نمایش جلوه‌های بصری، تخیلات بشری را نیز سیلان داده و مصّورِ مفاهیم ماورایی و فراطبیعی گردیده است. این مقاله با هدف بررسی چگونگی پرداختن هفتمینِ هنرها به عوالم فراماده، در نظر دارد جهان معنا را از منظر حکمت متعالیه واکاوی نماید تا پردازش ذهن از تخیلات نفس بروایت ملاصدرا را در سینمای معنویتگرا ترسیم کند. ضرورت انجام چنین تحقیقی ناشی از ضرورت ارائۀ الگویی است که بتواند مرز میان حقیقت و خطا را در عالم معنا مشخص نموده و اندیشه‌یی سالم درمورد معنای جهان را به مخاطب القاء نماید. بنابرین، پرسش اصلی این جستار اینست که جهان معنا در فلسفة ملاصدرا، چه امکانات درونی‌یی برای سینمای معنویتگرا دارد؟ از این منظر، حکمت متعالیه میتواند جهان معنا را در پرتو التفات به «انسان کامل» بمثابه کانون حقیقت، و بر اساس مواجهۀ شناختی با ادراکات نفسانی از عوالم ماده و مثال و عقل، بازنمایی نموده تا با روایتی عمیق از ظاهر پدیدهها و تحلیلی پویا از عوالم باطنی، تصویری اصیل از دوگانة معنا و ساختار در پردة نقرهیی ارائه گردد.