رابطه گرایش به رفتارهای پرخطر و ناگویی هیجانی با نقش واسطه ای کنش تاملی
الموضوعات : Psychology
حسين محققي
1
,
مهران فرهادي
2
,
ابولقاسم یعقوبی
3
,
سحر محمدي
4
1 - گروه روانشناسی، دانشکده اقتصاد و علوم اجتماعی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
2 - گروه روان شناسی، دانشکده علوم اقتصادی و اجتماعی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
3 - گروه روانشناسی، دانشکده اقتصاد و علوم اجتماعی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
4 - گروه روانشناسی، دانشکده اقتصاد و علوم اجتماعی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
الکلمات المفتاحية: کنش تاملی, گرایش به رفتارهای پرخطر, ناگویی هیجانی,
ملخص المقالة :
هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط گرایش به رفتارهای پرخطر و ناگویی هیجانی با میانجیگری کنش تاملی بود. روش پژوهش همبستگی بود. جامعه آماری شامل دانش¬آموزان مقطع متوسطه شهر همدان بود که نمونه¬ای به حجم 386 نفر با استفاده از روش تصادفی خوشه¬ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو(TAS) (1994)، مقیاس گرایش به رفتارهای پرخطر (RTBS) زاده محمدی و همکاران (1390) و مقیاس کنش تاملی (RFQ) فوناگی و همکاران (2016) بود. جهت ارزیابی روابط بین متغیرها از روش تحلیل معادلات ساختاری در قالب نرم افزارهای Spss27و Lisrel8.8 استفاده شد. نتایج نشان داد اثر ناگویی هیجانی بر عدم اطمینان از حالات ذهنی (01/0p<)، اطمینان از حالات ذهنی (01/0p<) و گرایش به رفتارهای پرخطر (01/0p<) معنادار است. اثر عدم طمینان از حالات ذهنی (01/0p<) و اطمینان از حالات ذهنی (01/0p<) بر گرایش به رفتارهای پرخطر نیز معنادار بود. همچنین اثرات غیرمستقیم ناگویی هیجانی از طریق عدم اطمینان و اطمینان از حالات ذهنی (01/0p<) بر گرایش به رفتار پرخطر معنادار بودند. بر اساس نتایج ناگویی هیجانی و کنش تاملی بر گرایش به رفتارهای پرخطر دانش¬آموزان موثر هستند و در زمینه کاهش رفتارهای پرخطر این متغیرها می¬توانند نقش قابل توجهی داشته باشند.